Recenzja „Piękna” w reż. Olivera Hermanusa

Filmy o tematyce LGBT nie zawsze muszą epatować dziwnością i tajemniczością. Dobre kino, a do takiego zaliczam film „Piękno” w reżyserii Olivera Hermanusa, to opowieść o trudnej codzienności, o zamknięciu w schematach odbierających radość życia. Bohaterem filmu jest dojrzały mężczyzna po 50-tce, który ukrywa przed rodziną i bliskimi swój homoseksualizm. Tylko dzięki potajemnym spotkaniom z dala od domu, jest w stanie realizować seksualne pragnienia. Podwójne życie, sekrety, bycie kimś, kim nie chce się być, gnębią Françoisa, niszcząc między innymi jego małżeństwo. Kiedy mężczyzna spotyka na weselu córki swojego bratanka, przestaje nad sobą panować.

Film Olivera Hermanusa – pozornie pozbawiony emocji – przytłacza swoim ciężarem, pokazując, w jaki sposób konieczność skrywania prawdziwej tożsamości seksualnej rujnuje życia człowieka i negatywnie wpływa na jego relacje z innymi. Jest w filmie symboliczna scena: François siedzi w restauracji i uważnie przygląda się młodym mężczyznom, którzy całują się, siedząc przy stoliku obok. Oni nie mają problemu z tym, by okazywać sobie miłość i erotyczną fascynację. François – ojciec dwóch córek, mąż, właściciel firmy, członek lokalnej społeczności – nie może (a może nie chce?) pozwolić sobie na wolność. Homoseksualizm staje się dla niego więzieniem.

„Piękno” nie jest filmem zachwycającym. Nie ma rozbudowanej fabuły, bohaterowie są jednoznaczni, nieskomplikowani. I chociaż od początku nie darzymy Françoisa sympatią, z minuty na minutę zaczynamy rozumieć  jego tragedię. A film Hermanusa chcemy obejrzeć do końca.

Film do obejrzenia na VOD.pl: http://vod.pl/filmy/piekno-online/r47nfvr

Źródło: http://www.filmweb.pl/film/Piękno-2011-619213 http://www.imdb.com/title/tt1922721/